مقدمه
در دهه هاي اخير مشكلات خاصي در زندگي شهري روزمره انسان بوجود آمده است كه اغلب به علت استفاده بيش از اندازه از فن آوري مدرن ايجاد شده اند . در نتيجه روابط اجتماعي و سلامت رواني ساكنين شهرها , كه در قرنهاي گذشته جزئي از زندگي شهري بوده است , تحت تاثير سبك زندگي جديد قرار گرفت . تعامل انسانها با يكديگر كمتر شد و روابط آنها با يكديگر به حداقل ممكن رسيد . بطوريكه هم اكنون زندگي حومه اي در اطراف شهرهاي آمريكا به عنوان نمونه بارز اين گونه روابط اجتماعي شناخته مي شود . نگرش پست مدرن در پاسخ به نياز هاي اجتماعي انسان كه در تمدن جديد تا حدودي ناديده گرفته شده است , ارزشهاي قديم را دوباره مطرح مي سازد . در شهرسازي يكي از جنبشهاي جديد پست مدرن در زمينه برنامه ريزي و طراحي شهري در سه دهه اخير , جنبش نو- شهرسازي ( يا شهرسازي جديد ) بوده است .در بررسي سير تحول شهرسازي جهان , پس از جنگ جهاني دوم به نوع نگرش جديدي از شهرسازي بر مي خوريم كه جزئي از نگرش پست مدرن محسوب مي گردد . اين گونه شهرسازي كه پايه هاي آن در زمان بازسازي جنگ جهاني شكل گرفت در اواخر دهه 1970 شكل نهايي به خود گرفت . در ابتداي دهه 1980 ايالات متحده آمريكا شاهد اجراي اولين نمونه هاي اجراي اين نوع شهرسازي بوده است .
معضلي به نام اتومبيل پس از جنگ جهاني دوم نمود پيدا كرد . خيابانها به سرعت مملو از اتومبيل شد و مشكلاتي نظير آلودگي صوتي , آلودگي هوا و از بين رفتن چشم اندازها بوجود آمد . امروزه اين مشكل در شهرهاي بزرگ جهان مطرح است و غير قابل زندگي شدن شهرها به مرور زمان به معضل اصلي شهرنشيني جهان تبديل شده است. مردم شهرهاي بزرگ كشورهاي غربي براي گريز از اين گونه مسائل به حومه شهرها پناه بردند . يكي از راه حلهايي كه توسط شهرسازان و طراحان شهري انديشيده شد بازگشت به ارزشها و هنجارهاي اوليه شهرسازي بومي آمريكا, به ويژه در قرن نوزدهم بوده است . شهرهايي كه هنوز به گستردگي شهرهاي امروزي نبودند و اكثر فعاليتهاي اصلي شهر به صورت متمركز در مركز شهر انجام مي شد و در نتيجه در اثر رفت و آمد همه روزه مردم در سطح شهر و به ويژه در مركز شهر تعامل اجتماعي در سطح وسيع بين ساكنين وجود داشت . تراكم اين گونه شهرها در مركز , بالا و رفته رفته در پيرامون به كمترين حد خود مي رسيد
