چکیده
با تامل در فضاهاي سنتي معماري و شهرسازي ، مي توان حقايقي را دريافت كه در چارچوب سلسله اي از الگوهاي فضايي _ محتوايي ، خود را نشان مي دهد ، چنانچه در بستر همين ادبيات كارامد در معماري و شهرسازي سنتي است كه در "كتاب شهر سنتي ايراني" ، ديباچه اي برخوردار از واژگاني اصيل ديده مي شود كه مقدمه و متن شهر سنتي را با زيبايي و فصاحت كامل رقم مي زند. از سويي ديگر ، "زبان معماري" امروز از واژگاني مانند فرم ، مصالح و عملكرد شكل مي گيرد ، حال آنكه تركيباتي كه از واژگان اين زبان ساخته مي شود ، نمي تواند ارتباط يا پيوستگي اندكي براي نزديك شدن به يك "زبان الگو" برقرار كند. اين واژگان محدود ، ادبيات جديدي را جايگزين "زبان الگوها" مي كند كه از كارايي و كارامدي بهينه ، بهره اي ندارد و از توانمندي براي ارتباط با ديگر "زبان هاي الگو" بر خوردار نيست. در قالب همين "ادبيات "ناكارامد است كه فصلهاي "كتاب شهر" در "مقدمه ومتن"بصورت ناصحيح شكل مي گيرد و "فضاهايي" را در ساختار شهري بوجود مي آورد كه هيچگونه "تعامل اجتماعي" و "مراودات شهروندي" را در خود نمي پذيرد و تنها "كالبدي" شكل گرفته از واژگان محدود اين زبان _فرم، مصالح و سبكهاي معماري_ را رقم مي زند. بر اين اساس ، لازم بنظر مي رسد با تدقيق در ادبيات الگو در فضاهاي معماري و شهرسازي سنتي به حقايقي پرداخته شود كه مي تواند در شهرهاي امروز مورد كاربست يابد ، چنانچه ضرورت رويكرد اين نوشتار را نيز تشكيل مي دهد.
| hekmat-penhan_208820_3035_1706424914_65240_4862_1635.zip5.45 MB |
